Ontmoetingen met dieren kunnen je hart soms helemaal open zetten. De zwarte specht die opeens om je aandacht vraagt met zijn krachtige roep. Het paard in de weide dat met je mee rent als je voorbij fietst. De drie reeën die je over zag steken, waarbij er één nog even stopte en omkeek. Dwars door je heen, alsof de bruine schoonheid alleen even de zuiverheid van je ziel zag.
Zo had ik een keer een prachtige ontmoeting met twee hazen. De snelle beestjes hadden even alle tijd en bijzonder veel interesse in mij en onze hond Angel. Ze kwamen zelfs ontzettend dichtbij. Over die bijzondere ervaring gaat dit blog. Omdat het een ervaring voor mezelf is om nooit te vergeten. En omdat het een ervaring is die gedeeld mag worden. Omdat het jouw hart ook mag raken. Zodat we samen kunnen groeien in de band tussen de mens en het bijzondere rijk van de dieren.
Een heerlijk bos.
Het bos waar de bijzondere ontmoeting plaatsvond ligt bij Plasmolen, in de kop van Limburg. Ik ben opgegroeid in die regio en heb veel mooie herinneringen aan dat bos. Het is heuvelachtig terrein, met een kraakhelder beekje dat er doorheen stroomt. Het ijskoude water in dit beekje is een heerlijke verkoeling op hete zomerdagen. En vroeger speelde ik hier soms met vriendjes. Dammetjes bouwen en zo. Visjes zoeken. Dat soort dingen. Heerlijk.
Nu ga ik er af en toe nog wandelen. Zoals ook de keer dat ik de ontmoeting had met mijn hazenvriendjes. Die ontmoeting begon met een meditatie. Ik zat op een heuvel met prachtig uitzicht. De scheiding tussen mijn menszijn en de natuur werd steeds minder, en ik besloot om mijn ogen te sluiten en een meditatie in te gaan. Onze hond Angel vindt dat ook fijn, en gaat op zulke momenten rustig naast me liggen. Meestal op een paar meter afstand, en op zo’n manier dat ze me goed kan zien. Ze geeft mij dan alle ruimte.
Toen ik ze zag.
Tijdens de meditatie voelde ik opeens dat ik mijn ogen weer open moest doen. Ik knipperde een paar keer en keek rustig rond. En toen zag ik ze. Twee hazen, die vanaf een afstandje naar ons aan het kijken waren. Het was een meter of tachtig denk ik. Maar ze kwamen in beweging. En met een boog bewogen ze richting ons. In kleine stapjes. Een paar hopjes, en dan weer even stoppen. Kijken. Voelen? Om vervolgens weer iets dichterbij te komen.
Eén van de hazen liep voorop. De ander kwam er een meter of vijf achteraan. Maar ze bleven maar dichterbij komen. Angel had de hazen ook gespot natuurlijk, en was ze aan het observeren. Ze voelde rustig. Ze lag ongeveer anderhalve meter naast me, en ik kon haar koppie goed zien. Haar oogjes stonden op standje ontspanning. Fijn.
Het was ongelooflijk, maar de hazen kwamen nóg dichterbij. De meest dappere, of misschien gewoon de meest nieuwsgierige, benaderde ons tot op zo’n drie meter afstand. Was dit echt? Samen met onze hond in het bos, en dan twee hazen die zo dichtbij komen? Dieren in het wild die zich als tamme beestjes gedroegen. Wat bijzonder.
Vol ongeloof.
Wat een prachtige dieren zijn hazen toch. Best groot, van zo dichtbij. En je ziet gewoon hoe snel ze kunnen zijn. Zelfs als ze stilzitten. Nog steeds vol ongeloof probeerde ik in de afstemming te blijven waarin ik me bevond. Eén met de natuur. Vol in de overgave. En dat lukte aardig goed. Maar Angel werd toch nieuwsgierig. Begrijpelijk. Ze kwam een klein beetje overeind. Nog steeds met zachtheid in haar oogjes. Met een vriendschappelijke blik naar de hazen. Maar de beweging van Angel was teveel voor de hazen. Ze keerden om en schoten er vandoor. Hoppend, springend over struikjes en takken. Ze verdwenen in de andere kleuren bruin.
Wat een ervaring was dit zeg. Samen met mijn hond, die gewoon los naast me lag, een bijzondere ontmoeting met twee hazen in het bos. Wilde dieren die zo dichtbij kwamen dat je je afvraagt of dit wel echt is. De afstemming, de energie, de verbinding, het was gewoon magisch. Ik voelde de vriendschap met de hazen. Maar ook de bewondering voor mijn hond. Wat is ze toch bijzonder, dat ze zich zo gedraagt in zo’n situatie.
Dankbaarheid, zoveel dankbaarheid.
Vanuit veel dankbaarheid kijk ik terug op deze ervaring. En vanuit veel liefde voor het dierenrijk deel ik deze ervaring met jou. Misschien dat jij ook wel iemand kent die iets moois kan vinden in dit blog. Voel je vrij om het te delen.
Laten we in ieder geval samen meer openstaan voor de boodschappen uit het dierenrijk. Want de Nieuwe Aarde gaat óók daarover. Een andere, diepere band tussen dieren en de mens.
Omdat we er klaar voor zijn.
Omdat we samen kunnen groeien.
En gewoon, omdat het zo fijn voelt.
Heb een magisch Nu,
Pim Smit
Voor updates over Blogs, Channelings, Video's, Workshops, Retreats en belangrijk nieuws in het Grote Ontwaken, schrijf je in voor onze Nieuwsbrief.